روزگار ما

چی بگه آخه آدم همه ی دنيا به جون هم افتادن و البتّه همه ی اونا به جون ایران افتادن. آخه آدم يقه کيو بگيره يا به کی شکايت کنه. فکر نکنم هيچ کی با زور گفتن موافق باشه و فکر نکنم کسی دوست داشته باشه راحت بشينه و همه بهش به چشم حقارت نگاه کنن. اگه اسراييل هواپيماشو تو هوا ميچرخونه خوب چه عيب داره که ما هم موشکامونو هوا کنيم بالاخره يه وقت اینا بايد استفاده بشن يا نه.

فعلاً که ما حسابی این وسط مظلوم شديم و صدامونم به هيچ جا نميرسه ولی خوب اگه نميرسه چه نيازی هست که داد و بيداد کنيم. فعلاً تو دنيا قانون جنگل و زور برقراره و هر که زورش بيش برفش بيشتر.
يه مثل ديگه هم هست که ميگه هر که عشقش بيش حالش بيشتر.
اندر احوالات ما هم اینکه زندگی ميگذرد.

ديشب یه مسابقه فيلم کوتاه تو دانشگاه بود و گروههای مختلف فيلمای 12 دقيقه ای خودشونو ارائه کرده بودن. مسابقه جالبی بود که ميتونه تو دانشگاههای ما هم اجرا بشه.
از بعضی کارها هم هر چند خوشمان نمی آيد ولی احساس خوبی به آدم دست ميدهد.